Jaren werd een kantoorjob en zelfstandige ijsventer gecombineerd. Een bijhorend leventje op pita, pizza, frieten en liters cola was het gevolg. In 2006 ging ik over naar een gezonder leven. Eerste doel 20km van Brussel (27/05/2007), een eerste marathon (20/04/2008) en ultra (01/03/2009) zitten er reeds op. Sedert 05.03.17 staat de teller reeds op 134. Kan ik mij ooit qualificeren voor Boston? En deelnemen aan de Spartathlon?
dinsdag, november 26, 2013
Jaartotaal
Jaar is nog niet ten einde. Maar heb toch reeds mijn hoogste jaartotaal ooit behaald. Kon er al mee tot voorbij Ankara - Turkijke gelopen hebben.
zondag, november 17, 2013
Met enige twijfel
Vrijdag tijdens de hokey van de dochter een toerke tempoloop gelopen. Zaterdag in Gistel rustig gestart. Maar na enkele kilometer van de ene loper naar de andere gerend. Praatje en terug verder. De laatste 2km dan een jong gastje op sleeptouw genomen. 12km was dan toch in 1h01 afgewerkt.
En op zondag was ik voor het 4° jaar op rij ingeschreven voor de Uewersauer trail. Sta er telkens van versteld hoe weinig Vlamingen afzakken naar deze mooie trail. Maar ondanks de mooie trail had ik ook wat minder zin. Net als Steenbergen heeft Nijvel voor een dipje gezorgd. Anderzijds werd er in de voorbereiding van deze 2 wedstrijden heel wat afgelopen, waardoor een nieuwe uitdaging ontstaan is. Nr 100 op 21/12. En daardoor was de enige motivatie om naar Luxemburg te trekken dan ook nr 97 te kunnen bijschrijven. Op zaterdag vertrokken. Een ziekenhuis bezoek zorgde er voor dat ik wat later was. En gezien de mist dan maar op 11km van de start blijven slapen. Mooi rustig plekje, perfect geslapen, maar beetje te kort. Slaatje gegeten, peerke, en naar de start. Nummer afgehaald en nog beetje neergelegd tot 30m voor de start. Vlug gaan omkleden en we stonden er klaar voor. GPS had ik niet mee. Vorige marathon bevestigde nog eens wat ik al wist. De vorm is verre van goed. Dus wordt een rustig loopje.
Achteraan gestart. Eerste afdaling moest dus rustig aan. De eerste bergop en de benen voelden zwaar. Het enige dat vandaag dus telt is finishen. Ook in de volgende afdaling waar het slalommen is tussen de bomen kwam voorzichtigheid op de eerste plaats. Had iets te veel schrik om alles wat kan fout gaan. En die nr 97 wou ik zo graag. De afdaling liep daardoor zeer stroef. Liep dus eigenlijk maar half te genieten. Keek wel eens rond bij een ver gezicht. Maar zonder gps wist ik niet hoe ver ik was. Hoe lang we bezig waren. En ipv rust bracht dit deze keer stress. Hoe ben ik bezig? Het bordje 5K had ik gezien. Maar 10 had ik gemist. Daarna zag ik ze wel. En voor ik het wist zat ik al voorbij de helft. Dan volgt traditioneel de lange afdaling naar het meer. Daar werden de eerste reeks "lijken gepikt". Over de pontonbrug het meer over. En weer iets bijgeleerd. De reden dat er een verhoging in zit. De drijvende ponton past zich aan volgens de waterstand. Bij laag water zit er dus een behoorlijke klim in. En vandaag hadden we dat "geluk". En bij hoog water kan het zelfs vlak worden. Goed bedacht dus. Kilometer 30 volgde en langs de kunstwerkjes die op het parcours staan, kon ik verder plaatsen winnen. De afdaling naar de 4° bevoorrading. En dan volgt het favoriete stukje
Nu volgde een kilometer of 8 waar de stress terug vergeten werd. Eerst nog een brede rivier aan onze rechter kant. Langs single tracks stroom op waarts. En de rivier wordt snel kleiner (door de stuwdam). Dan wijzigt ze in een kabbelend riviertje. De stenen, bomen en kleine hoogteverschillekes zorgen voor een aangenaam muziekje. Het heldere water maakt wat wit schuim telkens het even naar beneden stort. In zo'n omgeving wordt de stress vergeten en gaat het lopen (zelfs stroomopwaarts) behoorlijk vlot. De plaatsen worden verder gewonnen. Geen enkel idee aan welk tempo ik bezig ben. Denk dat dit mijn traagste editie ooit wordt. Net voorbij het bordje van 40K haal ik een loper in die bij het bordje naar zijn gps/uurwerk had gekeken. 4h53, als je de laatste 10 in een uurtje doet ben je in 6 uur binnen. Met de hoogteverschillen en deze ondergrond is dat natuurlijk onhaalbaar. Zeker na reeds 40K gelopen te hebben. We doen dus maar gewoon rustig verder. De laatste bevoorrading. Rustig banaantje en tucje eten. Gelleke nemen. Wat water en nog een colaatje. En dan toch maar weer aanzetten. Nu volgt nog de steilste klim. Gezien alles rustig aan gedaan werd had ik voldoende reserve om deze vrij vlot op te wandelen. Beter dan alle vorige jaren. Iets verder toch nog eens gevraagd hoe de stand qua tijd was. 5h43. En volgens mij kan het toch zo ver niet meer zijn. Nog wat verder liggen er nog eens matten. En net daar haal ik 3 lopers in. Iemand idee hoe ver het nog is? 2K. Humm. Zou een sub 6h dan toch nog mogelijk zijn? Ben dan maar gaan versnellen. Camping vlug door. Tunnel onder de N15 serieus doorgelopen. En nu nog rond dat bosje. En dan kom ik aan die hondeclub en is het laatste stukje verhard. Eerst nog bordje van laatste kilometer. Niets meer vragen, gewoon lopen. In de laatste bocht zie ik de tijdsklok. 6h00m10s. Nog een spurtje trekken en het moet een 20 à 30s boven de 6h zijn. Maar dat is bruto. Bij de start had ik gezien dat ik ruim 50s na de start over de matten ging. Dus netto loop ik voor het eerst in 4 jaar onder de 6h.
Geleerd dat zonder GPS lopen niet altijd rust brengt. Maar soms juist voor stress zorgt. Ook die 100° zorgt daarvoor. Was nogthans al eens verwittigd door een SMC'er die dat al achter de rug heeft. Maar met 97 op de palmares. En Lomel en Gent voor de boeg. Kijken we hoopvol naar 21 december vooruit.
En op zondag was ik voor het 4° jaar op rij ingeschreven voor de Uewersauer trail. Sta er telkens van versteld hoe weinig Vlamingen afzakken naar deze mooie trail. Maar ondanks de mooie trail had ik ook wat minder zin. Net als Steenbergen heeft Nijvel voor een dipje gezorgd. Anderzijds werd er in de voorbereiding van deze 2 wedstrijden heel wat afgelopen, waardoor een nieuwe uitdaging ontstaan is. Nr 100 op 21/12. En daardoor was de enige motivatie om naar Luxemburg te trekken dan ook nr 97 te kunnen bijschrijven. Op zaterdag vertrokken. Een ziekenhuis bezoek zorgde er voor dat ik wat later was. En gezien de mist dan maar op 11km van de start blijven slapen. Mooi rustig plekje, perfect geslapen, maar beetje te kort. Slaatje gegeten, peerke, en naar de start. Nummer afgehaald en nog beetje neergelegd tot 30m voor de start. Vlug gaan omkleden en we stonden er klaar voor. GPS had ik niet mee. Vorige marathon bevestigde nog eens wat ik al wist. De vorm is verre van goed. Dus wordt een rustig loopje.
Achteraan gestart. Eerste afdaling moest dus rustig aan. De eerste bergop en de benen voelden zwaar. Het enige dat vandaag dus telt is finishen. Ook in de volgende afdaling waar het slalommen is tussen de bomen kwam voorzichtigheid op de eerste plaats. Had iets te veel schrik om alles wat kan fout gaan. En die nr 97 wou ik zo graag. De afdaling liep daardoor zeer stroef. Liep dus eigenlijk maar half te genieten. Keek wel eens rond bij een ver gezicht. Maar zonder gps wist ik niet hoe ver ik was. Hoe lang we bezig waren. En ipv rust bracht dit deze keer stress. Hoe ben ik bezig? Het bordje 5K had ik gezien. Maar 10 had ik gemist. Daarna zag ik ze wel. En voor ik het wist zat ik al voorbij de helft. Dan volgt traditioneel de lange afdaling naar het meer. Daar werden de eerste reeks "lijken gepikt". Over de pontonbrug het meer over. En weer iets bijgeleerd. De reden dat er een verhoging in zit. De drijvende ponton past zich aan volgens de waterstand. Bij laag water zit er dus een behoorlijke klim in. En vandaag hadden we dat "geluk". En bij hoog water kan het zelfs vlak worden. Goed bedacht dus. Kilometer 30 volgde en langs de kunstwerkjes die op het parcours staan, kon ik verder plaatsen winnen. De afdaling naar de 4° bevoorrading. En dan volgt het favoriete stukje
Nu volgde een kilometer of 8 waar de stress terug vergeten werd. Eerst nog een brede rivier aan onze rechter kant. Langs single tracks stroom op waarts. En de rivier wordt snel kleiner (door de stuwdam). Dan wijzigt ze in een kabbelend riviertje. De stenen, bomen en kleine hoogteverschillekes zorgen voor een aangenaam muziekje. Het heldere water maakt wat wit schuim telkens het even naar beneden stort. In zo'n omgeving wordt de stress vergeten en gaat het lopen (zelfs stroomopwaarts) behoorlijk vlot. De plaatsen worden verder gewonnen. Geen enkel idee aan welk tempo ik bezig ben. Denk dat dit mijn traagste editie ooit wordt. Net voorbij het bordje van 40K haal ik een loper in die bij het bordje naar zijn gps/uurwerk had gekeken. 4h53, als je de laatste 10 in een uurtje doet ben je in 6 uur binnen. Met de hoogteverschillen en deze ondergrond is dat natuurlijk onhaalbaar. Zeker na reeds 40K gelopen te hebben. We doen dus maar gewoon rustig verder. De laatste bevoorrading. Rustig banaantje en tucje eten. Gelleke nemen. Wat water en nog een colaatje. En dan toch maar weer aanzetten. Nu volgt nog de steilste klim. Gezien alles rustig aan gedaan werd had ik voldoende reserve om deze vrij vlot op te wandelen. Beter dan alle vorige jaren. Iets verder toch nog eens gevraagd hoe de stand qua tijd was. 5h43. En volgens mij kan het toch zo ver niet meer zijn. Nog wat verder liggen er nog eens matten. En net daar haal ik 3 lopers in. Iemand idee hoe ver het nog is? 2K. Humm. Zou een sub 6h dan toch nog mogelijk zijn? Ben dan maar gaan versnellen. Camping vlug door. Tunnel onder de N15 serieus doorgelopen. En nu nog rond dat bosje. En dan kom ik aan die hondeclub en is het laatste stukje verhard. Eerst nog bordje van laatste kilometer. Niets meer vragen, gewoon lopen. In de laatste bocht zie ik de tijdsklok. 6h00m10s. Nog een spurtje trekken en het moet een 20 à 30s boven de 6h zijn. Maar dat is bruto. Bij de start had ik gezien dat ik ruim 50s na de start over de matten ging. Dus netto loop ik voor het eerst in 4 jaar onder de 6h.
Geleerd dat zonder GPS lopen niet altijd rust brengt. Maar soms juist voor stress zorgt. Ook die 100° zorgt daarvoor. Was nogthans al eens verwittigd door een SMC'er die dat al achter de rug heeft. Maar met 97 op de palmares. En Lomel en Gent voor de boeg. Kijken we hoopvol naar 21 december vooruit.
maandag, november 04, 2013
96 Rursee
Herfstvakantie. Met de kids enkele dagen naar Londen. Als ze terug bij de mama waren direct de marathonkalender(s) gaan opzoeken voor het komende weekend. Oog viel op Rursee. Zonder veel details te bekijken. Echter donderdagnacht ziek geworden. Zeer lang in bed blijven liggen, maar in de late namiddag toch 10km in 't bos gaan lopen en deed deugd. Vrijdagnacht weer slecht. Zaterdag 15km in bos gaan lopen en voelde opnieuw zeer goed aan. Toch plan om op zaterdag al te vertrekken maar laten varen en in bedje ipv in auto geslapen. Geslapen? Rot nacht met zweet, koude rillingen, hoesten, dafalgan, whiskey, ... Maar toen de wekker ging voelde ik mij direct wakker en voldoende fris. De lange autorit vermoeide wel wat, maar mooi op tijd had ik de tent gevonden waar alles te doen was.
Ondertussen had ik via FB gelezen dat Filip H er ook zou lopen. Hij poste parcours en zo was ik al klein beetje beter voorbereid. Zonder verder te kijken dan toch maar gewone en trailschoenen meegenomen, camelback, ... uit voorzorg. Was daar pas en kwam direct nog een reeks bekenden uit Genk tegen. Moet tegenwoordig de marathons al ver gaan zoeken om incognito te gaan. Luisterde eens naar de ervaring met Rursee en de doelstellingen. Iedereen zou het kalm aan doen. Moest dus wel lukken om een gepast tempo te vinden met een leuke babbel er bij. Koos ook voor de gewone schoenen. Eerste helft zou wel overwegend onverharde paden blijken. Maar heel goed beloopbaar en dus goede schoenkeuze. Tweede helft was dan weer bijna volledig verhard.
Ondertussen werd de start gegeven. In een aangenaam zonnetje achteraan plaats gevat zoals vele Vlamingen. Ook enkele uit Aalst en een eerste babbeltje vulde de eerste kilometers. Liep in de omgeving van Filip, maar in een afdaling profiteerde ik van mijn beenlengte. Het gaatje op Vanessa werd toegelopen. We hadden weer iemand gevonden om te babbelen. En ook Filip kwam in de eerste zware klim er weer bij.
Net voor de eerste bevoorrading mochten we een grote stuwdam over. Mooi uitzicht. De bevoorradingen was eerst water en warme thee. Iets verder kwam er ook isotoon, banaan en appel bij. En de laatste 3 ook cola en chocolade. Perfect ingedeeld. Zo hoopte ik ook voor mijn marathon. Maar door de gezelligheid te willen opzoeken had ik al snel de indruk iets te snel gestart te zijn. Maar in deze omgeving vlogen de kilometers letterlijk voorbij. Zo had ik echt niet gedacht al 7K gelopen te hebben toen de eerste bevoorrading opdook. En ook de splitsing met de 10 mijl was er veel sneller dan verwacht. In een bergop besloot ik Vanessa en Filip niet meer bij te benen en het rustiger aan te doen. Ook in de afdalingen die volgden kon ik het gat nooit meer dicht lopen. Ondanks het alleen vallen merkte ik plots reeds over de helft te zitten. Dacht toen ook dat het nog vrij lang was en dat het kilometers aftellen nog een tijdje zouden duren.
Door de zware nachten voelden de bovenbenen ondertussen wat slapjes. Had de indruk niet echt kracht te kunnen zetten en zo snelheid te missen. Maar het verval bleef beperkt. Zonder de snelheid hoog te leggen, bleef het toch nog vlotjes lopen. Een beperkt aantal lopers haalden mij in, maar ik kon toch ook nog iets meer lopers bij halen. Het aftellen van de kilometers bleef dus verrassend snel gaan. Een goeie 5K voor de finish kwam er een loper van een andere weg gelopen. Maar ik herkende hem dat ik hem al eens had ingehaald. Net toen ik hem bijna nog eens inhaalde stopte er een blauw wagentje en stapte hij in. Zou deze ook beweren er een marathon bij te hebben? Een paar 100m verder waren daar plots de loopster en loper uit Aalst terug. Had al vaak gezien aan hun fietsbegeleider met Duvel trui dat ze eigenlijk niet ver achter zaten. Maar daar kwamen ze terug bij mij. Dit was de laatste serieuze klim konden ze mij vertellen. Eens boven hervatte ik. Nog een goeie 4K en inderdaad overwegend dalend. Ik vond opnieuw wat extra kracht en liep terug weg van het carnavalsgekke volkje. Verschoot er zelf van. Nog iets meer dan een kilometer en zie nog een dame voor mij lopen. Als die mijn voetstappen hoort naderen versnelt ze om de finish voor mij te kunnen halen. Koppig dat ik ben ga ik opzettelijk ook versnellen en haal haar bij. Laatste klimmetje naar de brug op, nog een korte bocht en ik was haar voor. Even goed laten voelen dat ik haar nog voor kon zijn. En dan in dat laatste stukje alsnog vertraagd en haar net voor mij laten finishen. FF gespeeld, maar een mens moet hem toch ergens mee bezig houden hè.
Ondanks dat ik na de finish snel de tent binnen kon, voelde het toch snel koud aan. Maar vlug terug naar huis met de verwarming in de wagen iets hoger dan anders. Hopelijk komt het de volgende dagen snel iets beter. Maar nr 96 kunnen ze alvast niet meer afpakken.
Ondertussen had ik via FB gelezen dat Filip H er ook zou lopen. Hij poste parcours en zo was ik al klein beetje beter voorbereid. Zonder verder te kijken dan toch maar gewone en trailschoenen meegenomen, camelback, ... uit voorzorg. Was daar pas en kwam direct nog een reeks bekenden uit Genk tegen. Moet tegenwoordig de marathons al ver gaan zoeken om incognito te gaan. Luisterde eens naar de ervaring met Rursee en de doelstellingen. Iedereen zou het kalm aan doen. Moest dus wel lukken om een gepast tempo te vinden met een leuke babbel er bij. Koos ook voor de gewone schoenen. Eerste helft zou wel overwegend onverharde paden blijken. Maar heel goed beloopbaar en dus goede schoenkeuze. Tweede helft was dan weer bijna volledig verhard.
Ondertussen werd de start gegeven. In een aangenaam zonnetje achteraan plaats gevat zoals vele Vlamingen. Ook enkele uit Aalst en een eerste babbeltje vulde de eerste kilometers. Liep in de omgeving van Filip, maar in een afdaling profiteerde ik van mijn beenlengte. Het gaatje op Vanessa werd toegelopen. We hadden weer iemand gevonden om te babbelen. En ook Filip kwam in de eerste zware klim er weer bij.
Net voor de eerste bevoorrading mochten we een grote stuwdam over. Mooi uitzicht. De bevoorradingen was eerst water en warme thee. Iets verder kwam er ook isotoon, banaan en appel bij. En de laatste 3 ook cola en chocolade. Perfect ingedeeld. Zo hoopte ik ook voor mijn marathon. Maar door de gezelligheid te willen opzoeken had ik al snel de indruk iets te snel gestart te zijn. Maar in deze omgeving vlogen de kilometers letterlijk voorbij. Zo had ik echt niet gedacht al 7K gelopen te hebben toen de eerste bevoorrading opdook. En ook de splitsing met de 10 mijl was er veel sneller dan verwacht. In een bergop besloot ik Vanessa en Filip niet meer bij te benen en het rustiger aan te doen. Ook in de afdalingen die volgden kon ik het gat nooit meer dicht lopen. Ondanks het alleen vallen merkte ik plots reeds over de helft te zitten. Dacht toen ook dat het nog vrij lang was en dat het kilometers aftellen nog een tijdje zouden duren.
Door de zware nachten voelden de bovenbenen ondertussen wat slapjes. Had de indruk niet echt kracht te kunnen zetten en zo snelheid te missen. Maar het verval bleef beperkt. Zonder de snelheid hoog te leggen, bleef het toch nog vlotjes lopen. Een beperkt aantal lopers haalden mij in, maar ik kon toch ook nog iets meer lopers bij halen. Het aftellen van de kilometers bleef dus verrassend snel gaan. Een goeie 5K voor de finish kwam er een loper van een andere weg gelopen. Maar ik herkende hem dat ik hem al eens had ingehaald. Net toen ik hem bijna nog eens inhaalde stopte er een blauw wagentje en stapte hij in. Zou deze ook beweren er een marathon bij te hebben? Een paar 100m verder waren daar plots de loopster en loper uit Aalst terug. Had al vaak gezien aan hun fietsbegeleider met Duvel trui dat ze eigenlijk niet ver achter zaten. Maar daar kwamen ze terug bij mij. Dit was de laatste serieuze klim konden ze mij vertellen. Eens boven hervatte ik. Nog een goeie 4K en inderdaad overwegend dalend. Ik vond opnieuw wat extra kracht en liep terug weg van het carnavalsgekke volkje. Verschoot er zelf van. Nog iets meer dan een kilometer en zie nog een dame voor mij lopen. Als die mijn voetstappen hoort naderen versnelt ze om de finish voor mij te kunnen halen. Koppig dat ik ben ga ik opzettelijk ook versnellen en haal haar bij. Laatste klimmetje naar de brug op, nog een korte bocht en ik was haar voor. Even goed laten voelen dat ik haar nog voor kon zijn. En dan in dat laatste stukje alsnog vertraagd en haar net voor mij laten finishen. FF gespeeld, maar een mens moet hem toch ergens mee bezig houden hè.
Ondanks dat ik na de finish snel de tent binnen kon, voelde het toch snel koud aan. Maar vlug terug naar huis met de verwarming in de wagen iets hoger dan anders. Hopelijk komt het de volgende dagen snel iets beter. Maar nr 96 kunnen ze alvast niet meer afpakken.
Abonneren op:
Posts (Atom)